Łebsko położone na Wybrzeżu słowińskim w samym środku parku narodowego znajduje się niemal na poziomie morza. Jest największym jeziorem przybrzeżnym przybrzeżnym i trzecim co do wielkości zbiornikiem wodnym w Polsce. Jego powierzchnia wynosi 71 km kwadratowych, podczas gdy głębokość przekracza 6 metrów. Historia powstania Łebska, tak jak innych jezior przybrzeżnych na polskim wybrzeżu, ściśle wiąże się z dziejami morza Bałtyckiego. Ponad 6800 lat temu Bałtyk ( ze względu na to, że w ówczesnej fazie rozwoju zamieszkiwany był przez ślimaki, z łac Litorinea litorinea, mówimy o Morzu Literynowym) wdarł się w głąb przekształconego przez lądolód Skandynawki wybrzeża. Linia brzegowa przebiegała i wyglądał wtedy zupełnie inaczej- było w niej wiele zatok, które powstały w wyniku zalania pradolin rzecznych oraz półwyspów. Wzdłuż brzegu płynął prąd morski napędzany przez wiatry zachodnie, który przemieszczając siew kierunku wschodnim, transportował materiał skalny pochodzący ze zniszczonych przez fale klifów zachodniego wybrzeża. Opływając półwyspy i trąc o morskie dno, stopniowo słabł i tracił energię. W wyniku tego gubił i osadzał materiał skalny, z którego zaczęły się formować najpierw wyspy, a następnie przez ich połączenia mierzeje. Mierzeje te, ze względu na kształt nazywane kosami, wydłużały się i odcinały zatoki od otwartego morza. właśnie w ten sposób powstały przybrzeżne jeziora, a wśród nich Łebsko. Zostało ono zamknięte mierzeją Łebską, po której dziś wędrują ruchome wydmy. Brzegi zbiornika wodnego są podmokłe i zarośnięte szuwarami. Takie warunki sprzyjają życiu licznych gatunków awifauny, stanowiąc raj dla ornitologów. Żyje tu ok. 150 gatunków lęgowych. W celu ochrony miejsc lęgowych i umożliwienia odpoczynku przylatującym ptakom utworzono na jeziorze i jego okolicy rezerwaty ornitologiczne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz